بررسی ویژگی ارگتیو دوجزیی در گویش مرکزی زبان تالشی

بررسی حالت نمایی فاعل (A) و مفعول (O) در بندهای گذرای گویش مرکزی زبان تالشی به عنوان گویشی از یک زبان نوین متعلق به خانواده زبان های ایرانی شمال غربی که در زمره زبان های درخطر نیز قرار دارد، نشان دهنده وجود ویژگی ارگتیو دوجزیی در این گویش است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ویژگی ارگتیو دوجزیی بر مبنای معیارهای زمان/ نمود و گروه اسمی در دامنه بندهای گذرای معلوم و ساده از طریق ارائه تحلیل علمی تصریف حالت و مطابقه شخص و شمار در قالب بندهای مورد نظر و برداشتن گامی در جهت مستندسازی گویشی در معرض خطر است. داده ها به روش کتابخانه ای و میدانی (مصاحبه با گویشوران بومی) گردآوری شده اند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که ویژگی ارگتیو دوجزیی در گویش مرکزی زبان تالشی بر مبنای زمان ماده فعلی ماضی در برابر مضارع و نیز بر اساس شخص و شمار ضمی رهای فاعلی منفصل در بندهای گذرای معلوم و ساده دیده م یشود.

کلیدواژه ها:

ارگتیو دوجزیی ، معیار زمان/ نمود ، معیار گروه اسمی ، گویش مرکزی زبان تالشی