ارزیابی روش های تعیین نیازهای زیست محیطی سدهای مخزنی

منابع آب شیرین برای زندگی بشر، بهداشت و معشیت مردم ضروری هستند. مدیریت منابع آب باید مقداری آب را برای حفظ رفاه اجتماعی انسان ها و رشد و توسعه اختصاص دهند. در حالی که مطمئن شوند که به میزان کافی آب شیرین برای حفظ اکو سیستم در رودخانه باقی مانده است. مشکل بزرگی که در ایران در طول همه سال های گذشته با آن مواجه بوده ایم. عدم وجود یک سیاست روشن زیست محیطی در ارتباط با تعیین حداقل میزان آب زیست محیطی برای رودخانه ها به خصوص در شرایط احداث سازه هایی نظیر سدهای مخزنی است. در این میان اگر هم حرکتی صورت گرفته است در خصوص همین سازه های بلند بوده و در مورد سازه های کوچک تر نظیر سدهای انحرافی و ایستگاه های پمپاژ که مسئله ای به مراتب فراگیر تر می باشد عملا تمهیداتی اندیشیده نمی شود. در کار تحقیقی حاضر، سعی شده است که با جمع آوری آخرین مطالب ضمن شناخت و بررسی نقاط قوت و ضعف اهم روش های برآورد نیازهای زیست محیطی، به نقد آنها پرداخته شود و در نهایت به این مهم دست یافته شده است که استفاده از روش مونتاتا (تنانت) برای بسیاری از مناطق ایران نامناسب بوده و به هیچ وجه قابل استناد نبوده است. زیرا روش مونتانا برای مقاصد خاص و به صورت مقادیر فصلی و یا ماهیانه به تخصیص دبی زیست محیطی اقدام می کند.

کلیدواژه ها:

ارزیابی جریان زیست محیطی ، اکوسیستم رودخانه ، آبزیان ، دبی حداقل زیست محیطی