ظهور امر روزمره در عکس های دوران قاجار

اینکه چه چیز ارزش عکاسی و تصویرگری دارد و چه چیز ندارد مسئله ای به سادگی انتخاب یک عکاس یا نقاش نیست. نظام های نظریه پردازی متعدد در حوزه نظامات تصویری (اعم از عکاسی و نقاشی) نشان می دهند تصویر کردن یک چیز و ارزشمند شدن آن برای به تصویر کشیدن یک پدیده تاریخی است و در یک بستر گفتمانی خاص معنا دارد. مقاله حاضر قصد دارد امر روزمره را در نخستین عکس های تاریخ عکاسی ایران مورد واکاوی قرار دهد. بدین منظور با تمرکز بر مجموعه آلبوم های عکس به جای مانده از عکس های دوران ناصری و مظفری تلاش شد یک دسته بندی از نظامات بازنمایی و شیوه های ظهور زندگی روزمره در عکس ها ارائه شود. با تاکید بر روش نشانه شناسی و با تمرکز بر مسئله زمان-مکان، استعلایی و پیش پا افتاده تلاش شد که الگوهای رویت پذیری و رویت ناپذیری زندگی روزمره در عکس ها بررسی شود. بدین ترتیب، این عکس ها در شش گروه دسته بندی شدند: مکان های استعلایی، عکاسی از طبیعت، مکان های غیر والا، شمایل نگاری بی مکان-بی زمان، اروتیسیزم اگزوتیک، و زندگی روزمره. نسبت هر یک از این دسته ها با شیوه ظهور زندگی روزمره مورد بحث قرار گرفت و با تمرکز بر زندگی روزمره، برخی از عکس های سرنمون این دسته ها مورد تحلیل قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

استعلا ، زندگی روزمره ، عکاسی ، مکان ، زمان