بررسی همبستگی بین آزمون RAST با آزمون وینگیت در ارزیابی شاخص های عملکرد بی هوازی زنان فوتسالیست

در رشته ورزشی فوتسال حرکات سریع و انفجاری نقش تعیین کننده ای در اجرای ورزشی بهینه دارند؛ و با درنظر گرفتن این نکته انتخاب صحیح روش ارزیابی عملکرد بی هوازی بازیکنان این رشته ورزشی بسیار با اهمیت می باشد. لذا هدف از تحقیق حاضر، بررسی همبستگی بین آزمون میدانی RAST با آزمون وینگیت در ارزیابی عملکرد بی هوازی زنان فوتسالیست بود. در این مطالعه ۲۵ زن با میانگین سنی ۷۲/۲۱ سال، میانگین شاخص توده بدنی ۸۳/۲۱ کیلوگرم بر مترمربع و میانگین درصد چربی ۶۶/۲۵ درصد به صورت هدفدار گزینش شدند. پس از انتخاب آزمودنی ها، آزمون بی هوازی ۳۰ ثانیه وینگیت بر روی چرخ کارسنج و آزمون RAST به منظور برآورد عملکرد بی هوازی اجرا شد. در پایان دو آزمون، شاخص های توان بی هوازی حداکثر، میانگین و حداقل توان بی هوازی و شاخص خستگی ثبت گردید و ضربان قلب آزمودنی ها نیز گرفته شد و برای تعیین همبستگی شاخص های مورد بررسی در دو آزمون از روش آماری ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد و نتایج در سطح معنی داری (۰۵/۰p<) آزمایش شدند. بر اساس یافته های تحقیق حاضر، همبستگی متوسط و معناداری بین توان حداکثر، حداقل و میانگین آزمون آزمایشگاهی وینگیت و آزمون میدانی RAST مشاهده شد.در حالی که بین شاخص خستگی به دست آمده از دو آزمون، همبستگی معناداری مشاهده نشد. در واقع، آزمون RAST می تواند به مربیان باشگاه های ورزشی به ویژه در سطوح آماتور در سنجش توان بی هوازی و بالاخص در گزینش بازیکنانی با توان بی هوازی ویژه ورزش فوتسال کمک شایانی بنماید.

کلیدواژه ها:

آزمون RAST ، آزمون وینگیت ، توان بی هوازی ، زنان فوتسالیست.