بررسی الگوهای معماری سکونتگاهی سازگار با اقلیم گرم و خشک و بیابانی

امروزه ضرورت توجه به شرایط اقلیمی در طراحی و ساخت ساختمانها حائز اهمیت می باشد. اگر در طرح های ساختمان سازی، معیار همسازی با اقلیم رعایت شود نتایجی چون صرفه جویی، مصرف بهینه مواد و انرژی، کاهش هزینه ها و خسارات اقتصادی، و زیست محیطی، و بطور کلی آسایش انسان تأمین می شود. در این میطان، اقلیم شناسان می توانند با شناخت دقیق و همه جانبه شرایطی اقلیمی حاکم بر زیست بوم ها، رهنمودهای مناسبی در زمینه سازگاری معماری و شرایط اقلیمی ارائه دهند. هدف تحقیق حاضر نیز، بررسی عناصر معماری همساز با اقلیم گرم و خشک و بیابانی می باشد. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است. جامعه نمونه شامل شهر دوساری در جنوب استان کرمان می باشد که الگوی مساکن بومی در این شهر مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان داد آب و هوای دوساری، در یک فرآیند تاریخی بر کیفیت طراحی ساختمان ها تأثیر زیربنایی برجای گذاشته است. در طراحی های سنتی این منطقه، به حفاظت فضاهای سکونت و رفت و آمد در مقابل عوامل جوی، خصوصاً باد نامطلوب، توجه بسیار زیادی شده است و با استفاده از روش های آسان و بومی سعی شده است از پتانسیل های باد مطلوب و تابش آفتاب، استفاده بهینه شود. خانه های چهار فصل نیز در معماری سنتی منطقه یافت می شوند. خانه هایی که قابلیت دارند از طریق استفاده بهینه از انرژی طبیعی، به کاهش استفاده از گرمایش و سرمایش مکانیکی منجر شوند. در معماری جدید سکونتگاهها و مساکن منطقه، جای چنین راهکارهایی خالی است. لذا پیشنهاد می شود نظام معماری جدید منطقه، ار چنین تجاربی استفاده نماید تا یک طراحی اقلیمی مناسب در ساخت مساکن منطقه پیاده شود.

کلیدواژه ها:

اقلیم گرم و خشک ، معماری پایدار ، طراحیط سازگار ، شهر دوساری