تحلیل مسیریابی با تعامل بین پیکره بندی و ارتباط فضایی بر اساس ابزار نحو فضا

توانایی در خواندن مسیر به عوامل بسیاری وابسته است. یکی از این عوامل پیکره بندی فضا و ارتباطات فضایی می باشد. هر چه میزان خوانایی مسیر بالاتر باشد، افراد راحت تر با محیط تعامل برقرار می نماید و احساس امنیت بیشتری در فضا می کنند. مسیریابی در فضاهای عمومی با سیرکولاسیون پیچیده مانند فضاهای داخلی بیمارستان، به دلیل تراکم فضاها، مسیرهای متعدد و گاه هم شکل، بسیار دشوار است. بنابراین این پژوهش باهدف، تحلیل مسیریابی با تعامل بین پیکره بندی و ارتباط فضایی بر اساس ابزار نحو فضا در مسیرهای داخلی بیمارستان تامین اجتماعی خرم آباد صورت می گیرد. در این پژوهش، برای ارزیابی این موضوع، یک توصیف ساختاری از مبانی نظری نحو فضا و نظریه های مسیریابی ارائه می شود. بر همین اساس، برای رسیدن به هدف پژوهش، با استفاده از نرم افزار Depthmap X ۰.۵۰ و با استخراج روش های مبتنی بر گراف و تفسیر نمودارهای دید محوری، اتصال پذیری، هم پیوندی و عمق فضا، ادراک و تفسیر مردم از مسیریابی در فضای داخلی بیمارستان تبیین می گردد. یافته های پژوهش نشان می دهند که هر میزان درجه اتصال پذیری و طول محوری مسیر بیشتر باشد، خوانایی آن بیشتر است. از طرف دیگر هم پیوندی فضاها با درجه و میزان عمق فضایی رابطه معکوس دارد. همچنین بر اساس نتایج، کاهش موانع دید، افزایش نشانه ها، افزایش اتصال پذیری و هم پیوندی و همچنین کاهش درجه و میزان عمق فضایی می تواند خوانایی مسیر را افزایش دهد و افراد راحت تر مسیر مناسب را انتخاب نمایند.

کلیدواژه ها:

بیمارستان