اثربخشی توانبخشی شناختی بر بهبود کارکردهای اجرایی بیماران دوقطبی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی توانبخشی شناختی بر بهبود کارکردهای اجرایی (زمان واکنش، برنامه ریزی و بازداری از پاسخ) در بیماران دوقطبی صورت گرفت. این پژوهش باتوجه به هدف کاربردی و با توجه به شیوه جمع آوری داده ها از نوع طرح های نیمه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل نابرابر بود. جامعه آماری شامل بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی مراجعه کننده به متخصصان روانپزشکی، درمانگاه ها و مراکز تخصصی خدمات روان پزشکی شهر تبریز در سال ۱۴۰۱( مهر ماه تا اسفند ماه) بود که از این جامعه، نمونه ای به تعداد ۴۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (۲۰ نفر در هر گروه) به تصادف جایگزین شدند. جهت اندازه گیری متغیرها، از مقیاس سنجش مانیای یانگ، آزمون دیداری عملکرد پیوسته (CPT-V)، دستگاه کرونسکوپ (زمان واکنش)، آزمون برج لندن استفاده شد. گروه آزمایش به مدت ۶ جلسه، فنون توانبخشی شناختی را دریافت نمود و برای گروه کنترل هیچ مداخله ای اعمال نشد. در نهایت، مرحله پس آزمون به مرحله اجرا گذارده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که توان بخشی شناختی بر بهبود زمان واکنش، برنامه ریزی و بازداری از پاسخ در بیماران دوقطبی اثربخش است. مبتنی بر یافته ها می توان بیان داشت که در بهبود توانایی های شناختی بیماران دوقطبی، به کارگیری مداخلات توان بخشی می تواند زمینه ساز شرایطمساعد برای سایر مداخلات درمانی باشد.

کلیدواژه ها:

اختلال دوقطبی ، زمان واکنش ، برنامه ریزی و بازداری از پاسخ ، توان بخشی شناختی