آموزه های اخلاقی در بستر زبان فارسی و شاهنامه

تدوین آموزه های اخلاقی در ادبیات کهن فارسی، به صور متفاوت حکایات و افسانه های منثور، سوق به سویه نیکیها و گذر از صفات رذیله، درامر به معروف و نهی از منکر، نهفته است . اشعارحکیم طوس ،حامل پیام عقل گرایانه و اسلامی و حاوی اندرزهای ریز و لازم حیات بشریاست. و سرشار از اعتقاد به معاد و ظلم ستیزی و داد ودهش و اخلاق نیکو و عدالت منشی ست . و همچنین دوری از صفات نکوهیده ای، چونآز و خشم و طمع و غرور است. کما اینکه این اشعار آئینی اسطوره ای، گذشته از نوع سبک خاص و ایجاد علاقه و انگیزش درمردم ایران زمین،احیا کننده فرهنگ اصیل اسلامی ایرانی است .و به طرز هنرمندانه ای، آمر به معروف و ناهی از منکر است .این شاعرسترگ ،سیصد و اندی از پندهای نغیز را در شاهنامه گنجانیده است .لذا فردوسی در درون ابیات حماسی اش ،که مشخصا حالت جهانفراگیر دارد، رموز اخلاقی و ستایش خرد ورزی که حاکی از پیام تقوا و خضوع و ایمان به خداست را در قالب اشعار رزمی،آئینی، در نبرد میانسپاه حق و باطل، سرائیده است. و به عنوان یک فعل ارجمند، در اذهان مخاطبان ایرانی و خارجی،فرهنگ سازی نموده است.

کلیدواژه ها:

مفاهیم اخلاقی ، شاهنامه ، ادب فارسی ، امر به معروف و نهی از منکر ، حقوق بشر