بررسی ویژگی های روانسنجی مقیاس در معرض گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی در دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی های روانسنجی مقیاس در معرض گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی در دانش آموزان انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی (معادلات ساختاری) بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر را تمامی دانش آموزان دوره ی متوسطه ی دوم شهر اردبیل در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ تشکیل دادند. از این جامعه نمونه ای به حجم ۲۰۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و به پرسشنامه ی در معرض گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی زلکوویچ و کول (۲۰۱۷)، پرسشنامه ی خودشفقتی تف و همکاران (۲۰۰۳) و پرسشنامه ی انتظارات پیامد خودجرحی بدون قصد خودکشی هاسکینگ و بویز (۲۰۱۷) پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همسانی درونی، روایی همزمان، تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزارهای SPSS ۲۶ و Amos ۲۴ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از ضریب همسانی درونی نشان داد که این مقیاس از پایایی مناسبی (۸۳/۰=α) برخوردار است. نتایج ضریب همبستگی نشان داد که ارتباط مثبت بین دو متغیر در معرض گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی با انتظارات پیامد خودجرحی بدون قصد خودکشی (۰۰۱/۰>P و ۲۷۵/۰=r) نشان دهنده روایی همگرای مناسب و ضریب همبستگی منفی بین دو متغیر در معرض گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی با شفقت به خود (۰۰۱/۰>P و ۲۴۸/۰-=r) نشان دهنده روایی واگرای مناسب می باشد. شاخص های برازش مدل تحلیل عاملی تاییدی نیز مدل نهایی این مقیاس را تایید کرد. نتایج این پژوهش نشان داد که نسخه ی فارسی مقیاس در معرض گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی پایایی و روایی مطلوبی در جمعیت ایرانی دارد و مقیاس خودسنجی مناسبی برای موقعیت های بالینی و پژوهشی می باشد.

کلیدواژه ها:

ویژگی های روانسنجی ، مقیاس در معرض گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی ، دانش آموزان