سیر تطور زبان عرفانی در چند اثر منثور از قرن پنجم تا قرن ششم هجری قمری

جستار حاضر، نگرشی است سبک شناختی به زبان و تطور آن در چند اثر منثور عرفانی . هدف پژوهش ، دستیابی به مختصات تکاملی زبان فارسی و نمودهای پویایی صورت و جوهر آن در بستر عرفان بود. با روش تحلیل محتوایی تطور و سیر فرآیندی آن را با تکیه بر »کشف المحجوب«، »تمهیدات« و »سوانح العشاق« توصیف کرده ایم . نتایج بررسی نشان می دهد که عارفان در حیطه زبانی بر زبان فارسی و کارکرد آن تاثیر گذاشته اند، برای عینی کردن اندیشه های صوفیانه ، ساختار واژگانی و نحوی زبان نوپای فارسی را تقویت کرده اند. برای ارتباط و اقناع مخاطبان جهانبینی خود را درون کنشهای زبانی نمودار ساخته اند.

کلیدواژه ها:

زبان عرفانی ، سبکشناخت ، عرفان ، نثر.