اسناد الکترونیک و شناسایی هویت اشخاص به موجب آن

موضوع قابلیت پذیرش و قدرت اثباتی اسنادی که به شکل الکترونیک و بر بستر وسایل مربوطه ایجاد شده اند از منظر آئین دادرسیو همچنین حقوق ماهوی اهمیت زیادی دارد. قانونگذار ایران با تصویب قانون تجارت الکترونیکی در سال ۱۳۸۲ و قابل پذیرش اعلامنمودن "داده پیام" به عنوان "دلیل" در مفهوم عام آن و نیز در حکم "نوشته" دانستن داده پیام و همچنین با تسری دادن مزایایاسناد رسمی به "داده پیام های مطمئن"، تحول بزرگی در کمک به گسترش تجارت الکترونیک و انقلابی در بحث آئین دادرسی رارقم زد. تردیدی نیست که با افزایش استفاده از اسناد الکترونیک در تعاملات و معاملات فیمابین اشخاص، احتمال بروز اختلاف بینآنها و در نتیجه اهمیت داده پیام های رد و بدل شده در اثبات ادعاهای آنها و نیاز به هویت شناسی و احراز هویت و افزایش اعتماد وباور در تجارت الکترونیک در این اسناد افزایش می یابد و در مبادلات وعملیات تجاری به شیوه الکترونیکی ،که در فضای مجازی وبدون حضور فیزیکی و رویت شخص یا اشخاص طرف مقابل صورت می گیرد مسلما بایستی جهت شناسایی طرف مقابل معامله ، حداقل به اندازه شیوه تجارت سنتی ، امکانات کافی که از پشتوانه قانونی لازم نیز برخوردار باشند وجود داشته باشد از این رو تحقیقحاضر به اسناد الکترونیک و شناسایی هویت اشخاص به موجب آن پرداخته است.

کلیدواژه ها:

هویت شناسی ، اسناد الکترونیک ، داده پیام ، امضای الکترونیکی