مدیریت بحران و تقابل آن با حقوق و آزادی های عمومی

بروز شرایط بحرانی در هر جامعه امری اجتناب ناپذیر است. به همین علت حکومت ها برای مقابله با این حالت و گذر از بحران هاییکه حیات جمعی ملت و یا امنیت ملی کشور را تهدید می کند اقدام به صدور قوانین ویژه کرده اند. قانون اساسی ایران ضمن پیشبینی عناصر محدودکننده آزادی ها، در اصل ۷۹ به صورت اختصاصی به حالت اضطراری و وضعیت آزادی ها در این شرایط پرداختهاست و ضمن ممنوع کردن حکومت نظامی، از برقراری محدودیت های ضروری سخن گفته است، ولی آشکارا چیزی تحت عنوانتعلیق حقوق و آزادی ها در وضعیت بحرانی مقرر نکرده است. از این رو پژوهش حاضر به بررسی اصول قانون اساسی برای شناختمعیارهای تحدید آزادی ها، شناسایی حقوق تعلق پذیر و تعلیق ناپذیر در قانون اساسی و به طور کلی بررسی امکان تعلیق حقوق وآزادی ها در حقوق ایران پرداخته است. در واقع پژوهش حاضر، به ارائه تصویر روشنی از وضعیت آزادی ها در وضعیت بحرانی ومشخص کردن رویکرد قانون اساسی نسبت به حق تعلیق مصرح در اسناد حقوق بشری پرداخته و نحوه اعمال محدودیت بر حقوق وآزادی های عمومی و روند قانونی آن و مراجع صیانت کننده از حقوق و آزادی های عمومی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

وضعیت بحرانی ، شرایط اضطراری ، حقوق عمومی ، آزادی های عمومی