حقوق کودک در قوانین ایران و کنوانسیون های جهانی

کنوانسیون حقوق کودک به عنوان اصلی ترین سند حمایت از کودکان، به موضوع منفعت کودک توجه خاصی داشته و کمیتهحقوق کودکان نیز در تفاسیر عمومیخود ابعاد مختلف آن را مورد توجه قرار داده است. مهم ترین نمود هر جامعه در رابطه با وضعیت کودکان همان جامعه است. زمانی که ساختار حقوقی یک جامعه، مبهم، ناشناخته، نامنسجم، حداقلی و یا جدا از بستر و زمینه هایاجتماعی و فرهنگی همان جامعه در طول تاریخ باشد، بیانگر وضعیت نامناسب کودکان در آن جامعه است. در سطح کلان نیز، نمایانگرعدم تمرکز جامعه بر توسعه انسانی پایدار است و می تواند هشداری برای مدیران و سیاست-گذاران آن جامعه در رابطه با پیشرفت و توسعه ی جامعه باشد. در پژوهش حاضر روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و مطالعه ای بوده و به دنبال مطالعه ی ساختارهای علمی و اجرائی حقوق کودک در ایران است؛ هدف، شناسائی نقاط قوت، ضعف علمی و اجرائی در رابطه با حقوق کودک در ایران بوده است. نتایج نشان می دهند که تعارض و بی سازمانی در تعریف «کودک» و «کودکی» در ایران، عدم وجود نهاد ملی مشخصی برای تجویز و سیاست گذاری، سیستم انکار دستگاه های متولی برنامه های حمایت از کودکان، شکاف در بین تعاریف نهادهای مختلف از جمله نهاد دین، قانون و حقوق و همچنین عدم انطباق هر کدام از مواد حقوقی تعریف شده با فرهنگ عامه و حافظه تاریخی جامعه ی ایجاد موانعی در به بود وضعیت حقوق کودکان در ایران شده است.

کلیدواژه ها:

حقوق کودک ، کودکان ایرانی ، کنوانسیون حقوق کودک ، پیمان نامه حقوق کودک ، جامعه شناسی حقوق