رعایت احوال شخصیه در دادرسی پناهندگان و اتباع بیگانه

امروزه در نتیجه پیشرفت تکنولوژی به ویژه در زمینه ی اموری همچون حمل و نقل و وسایل ارتباطی، روابط اتباع کشورهای مختلفبا یکدیگر بیش از پیش افزایش یافته و افراد به راحتی به سرزمین های دور و نزدیک رفت و آمد مینمایند، به گونه ای که زندگی کنونینوع بشر دیگر وضع سادهی سابق را ندارد. ورود بیگانگان به یک کشور ممکن است به دلایل مختلفی صورت پذیرد؛ از جمله جهانگردیو اقناع حس کنجکاوی، جستجوی کار، تجارت، تحصیل علم و نیز در برخی موارد، عده ای مانند پناهندگان و آوارگان نیز به دلیلشرایط خاص کشور خود و مسائل سیاسی، به اجبار وارد خاک کشور دیگری میگردند. طبق تحقیقات فوق به این نتایج دست یافتکه در نظام حقوق ایران، قانون مشخص و جداگانهای درباره تابعیت وجود ندارد و فقط موادی از قانون مدنی به این امر اختصاص دادهشده است که آنها نیز حالتی نابسامان دارند. اگر نگاهی به عملکرد کشورهای دیگر بیندازیم، رویه ای که اغلب کشورها اتخاذ کرده اند،این است که موضوع تابعیت را در قوانین اساسی یا در قوانینی مخصوص بیان کرده اند. روش به کار برده شده در این پژوهش، روشتحلیلی و توصیفی بود که با بررسی و مطالعه کتابها، مقالات و سایت های اینترنتی و دیگر منابع موجود در خصوص موضوع، به جمعآوری اطلاعات و نقد و تجزیه و تحلیل موضوع پرداخته است. ابزار جمع آوری اطلاعات حاضر، فیش برداری می باشد و با ستفاده ازروش کتابخانه ای-اسنادی انجام شد.

کلیدواژه ها:

تابعیت ، اتباع بیگانه ، احوال شخصیه ، دادرسی ، پناهندگان