اثربخشی زوج درمانی وجودی بر رضایت زناشویی و صمیمیت زناشویی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره بهزیستی

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی زوج درمانی وجودی بر رضایت زناشویی و صمیمیت زناشویی زوجیین مراجعی کننده بهمراکز مشاوره بهزیستی انجام گردید. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه گواه و دوره پیگیری ۱ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره تحت نظارت بهزیستی زرین شهر در سال۱۴۰۱ بودند. ۴۰ زوج به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه ۲۰ نفری گمارده شدند که یکگروه ۲۰ نفره گروه آزمایش و یک گروه ۲۰ نفره گروه گواه بودند. از مقیاس رضایت زناشویی انریچ (EMS فاورز و اولسون،(۱۹۹۳)، و مقیاس صمیمیت زناشویی تامپسون و واکر(۱۹۸۳) و همچنین از پروتکل ۸ جلسه ای (هر هفته یک جلسه و هرجلسه ۴۵ دقیقه) زوج درمانی وجودی برای مداخل استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکررتجزیه وتحلیل شدند.نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین میانگین های گروه آزمایش در مراحل پیش آزمون با پس آزمون وپیگیری وجود دارد (p<۰/۰۰۱) در حالی که تفاوت معناداری بین میانگین های گروه گواه در مرحل پیش آزمون و پیگیریمشاهده نشد که حاکی از اثربخشی مداخل است.بنابراین استفاده از زوج درمانی وجودی می تواند در افزایش رضایت زناشویی و صمیمیت زناشویی زوجین موثر باشد.

کلیدواژه ها:

رضایت زناشویی ، زوج درمانی وجودی ، صمیمیت زناشویی