تحلیل فقهی - حقوقی شرط تعلیق انحلال عقد و بررسی اثر شرط فاسخ در تصرفات ناقله

عقد معلق و عقد منجز از اقسام عقودی است که قانون مدنی در ماده ۱۸۴ به آن اشاره نموده است . عقد معلق عقدی است که آثار آن موکول به وقوع معلق علیهی است که طرفین عقد هنگام تراضی معین می کنند. فلذا تا قبل از وقوع معلق علیه ، اثر عقد از جمله تعهدات حاصله از آن پدید نیامده هر چند انشاء منجزا شکل گرفته است . لیکن تا زمانی که معلق علیه واقع نشود وفای به تعهدات حاصله از عقد،لازم نبوده و نمی توان متعهد را ملزم به انجام تعهد کرد. اما در کنار انعقاد معلق ، نهادی به نام انحلال معلق نیز مطرح می شود که بر خلاف عقد معلق از همان زمان تراضی آثار و تعهدات عقد شکل می گیرد و متعهد ملزم به وفای عهد است اما انحلال آن متعلق به وقوع حادثه ای می گردد که طرفین آن را ضمن عقد معین می کنند فلذا پس از وقوع معلق علیه عقد خود به خود بدون اینکه نیازمند اراده یکی از طرفین یا هر دو طرفین باشند منحل می گردد. به چنین شرطی که موجب انفساخ عقد می گردد شرط فاسخ نیز گفته می شود. نویسندگان قانون مدنی در هیچ کدام از مواد قواعد عمومی قراردادها و حتی عقود معین صریحا به چنین شرطی اشاره نکرده اند. فلذا در این مقاله در پی آن هستیم که مشروعیت این شرط را از دیدگاه فقها و حقوقدانان بررسی نمائیم و چگونگی اعمال آثار حقوقی این نوع عقود را از جمله چگونگی وضعیت حقوقی تصرفات ناقله قبل و بعد از وقوع معلق علیه را تحلیل کنیم .