رابطه عقل و دین از دیدگاه خواجه نصیرالدین طوسی

رابطه عقل و دین همواره یک مساله مطرح و مورد توجه در میان فلاسفه بوده است . در میان متفکران و فلاسفه اسلامی خواجه نصیرالدین طوسی در جواب طرح این مساله دیدگاه مهمی دارد. این پژوهش به منظور بررسی جایگاه عقل در اثبات دین با مطرح کردن دیدگاه خواجه نصیر در موضوعات مهم کلامی برآمده است . با اینکه خواجه را بیشتر یک احیاءکننده و گردآورنده دانسته اند، اما کارهای وی حتی در این جمع آوری و شرحها هم مشحون از خلاقیت و اصالت روشی است که خود او مبدع آن است . در این پژوهش خواجه نصیرالدین طوسی دین را عقل پذیر می داند و می پذیرد که در گروه عقل گرایی حداکثری جای می گیرد. وی همچنین رفع تعارض ظاهری میان نص دینی و دستاوردهای عقل فلسفی راعمدتا در تاویل متون دینی می داند و بیان می دارد در رفع این تعارض ها، این عقل است که معیار رفع تعارض است و متون دینی بع تاویل برده می شوند. در ادامه به دیدگاه و شناخت خواجه نصیر از مکتب تشیع در دین و موفقیت وی برای پایه گذاری مکتب کلام فلسفی در بین فیسلوفان اهل تشیع پرداخته شده است . روش گردآوری مطالب این تحقیق بصورت اسنادی از طریق جست وجو در منابع کتابخانه ای و مجلات وبعضا منابع الکترونیکی بوده است .

کلیدواژه ها:

ارتباط عقل و دین ، عقل ، دین ، خواجه نصیرالدین طوسی