تدوین چارچوب مفهومی طراحی فضاهای شهری پیاده مدار با رویکرد بوم گرایی

غفلت از تعامل میان بستر طبیعی ، فرهنگی و اجتماعی موجود با محیط انسان ساخت و همچنین عدم توجه به مقیاس انسانی و غلبه اتومبیل بر شهرها سبب بروز تائیرات جبران ناپذیر اجتماعی ، فرهنگی و بیولوژیکی در شهرها میشود که نتیجه ای جز وجود شهرهایی ناپایدار نخواهدداشت . انتخاب مسیرهای پیادهمدار نیاز به شاخص هایی دارد که علاوه بر افزایش دسترسی و آسایش برای شهروندان، بتواند امنیت اجتماعی آنها را نیز فراهم آورد. در پژوهش حاضر با بررسی شاخص های پیاده مداری بر اساس نظریات و رویکردها و بررسی نظریات اندیشمندان در حوزه بومگرایی سعی در تلفیق این دو رویکرد با یکدیگر دارد تا بتوان فضاهای شهری خلق کرد که علاوه بر اینکه نیازهای پیاده در آنها پاسخ داده می شود، دارای بیشترین سازگاری با بستر و زمینه خود در همه ابعاد هستند. از اهداف اصلی این پژوهش ارائه چارچوبی جهت طراحی فضاهای شهری پیاده مدار با رویکرد بوم گرایی با توجه به بستر اکولوژیکی ، اجتماعی و فرهنگی موجود هست که از طریق بومی سازی فضاهای شهری در کالبد، عملکرد و معنی تلاش دارد عرصه های عمومی را به سمت پایداری سوق دهد تا موجب بهبود کیفیت زندگی انسانها شود. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی - تحلیلی است که از روش اسنادی در آن استفادهشده است و نتیجه کار تدوین مدل مفهومی است که بیانگر راهنمایی جهت طراحی فضاهای شهری پیاده مدار بومگرا می باشد.

کلیدواژه ها:

بومگرایی ، پیادهمداری ، طراحی شهری ، فضاهای شهری