بررسی و سنجش الگوهای بهینه معماری با تاکید بر اقامتگاههای بومگردی (مطالعه موردی: روستای سه -استان اصفهان)

اقامتگاههای بومگردی به عنوان یکی از شاخص های مهم توسعه پایدار و از ارکان مهم زیرساخت های اکوتوریسم به فضایی اطلاق می شود که امکان اقامت ، مشارکت و کسب تجربه مبتنی بر سبک زندگی میزبان را برای بومگردان فراهم می سازد و ساختار و سازه آنها برگرفته از معماری سنتی منطقه میزبان و با کاربست عناصر و مصالح بومآورد است . در این میان روستاها با توجه به اینکه بستری مناسب برای ایجاد اقامتگاه های بومگردی را به وجود می آورند، از خصوصیات ویژهای در بافت و معماری برخوردار هستند. در این مطالعه برای ارائه الگوهای معماری بومی خانه های روستایی جهت حفظ و احیای بافت روستایی ، با مطالعه و شناسایی الگوهای رایج خانه سازی، ساختار و ضوابط اقامتگاههای بومگردی، اطلاعاتی برای دستیابی به فرصت های موجود جهت احداث اقامتگاه های بومگردی در روستای سه استخراج گردیده است . نوع پژوهش کاربردی و روش تبیین و بررسی آن توصیفی - تحلیلی مبتنی بر مطالعات میدانی و کتابخانه ای و پرسشنامه است . در روند این تحقیق برای بیان مولفه -های کیفیت فضایی از مدل مکان کانتر و گلکارکه شامل مولفه های کالبدی، عملکردی، معنایی و اکوسیستم استفاده شده است . پس از انجام مطالعات پرسشنامه هایی برای ۳ گروه مختلف از متخصصان، گردشگران و مردم روستا تهیه گردید که با استفاده از آزمون کرونباخ و آزمون تی تک نمونه ای میزان تاثیرات مثبت و منفی احداث اقامتگاههای بومگردی در روستای سه بر هریک از ابعاد مورد سنجش در گروه های۳ گانه بالا مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفت که با نتایج به دست آمده با تقویت و توسعه ایده خانه های بومگردی با تاثیر گرفتن از معماری بومی و فرهنگ روستای سه ، ضمن کمک به ایجاد فضایی برای لذت بردن گردشگران از حضور در اقامتگاه های سنتی زمینه را برای حفظ و احیای خانه های قدیمی و ارزشمند این روستا مهیا سازد.

کلیدواژه ها:

روستا ، الگو ، خانه ، پایداری ، گردشگری ، اقامتگاه بومگردی