برنامه ریزی فضایی پست مدرن و فضاهای پست مدرنیته

هر فضای جغرافیایی با الگوی خاصی از برنامه ریزی فضایی تناسب دارد و این وظیفه جغرافیدانان است که منطق متناسب برای برنامه ریزی هر فضا را شناسایی کنند. نوشتار حاضر کوشیده است ضرورت و کیفیت برنامه ریزی فضایی را در نسبت با فضاهای پست مدرنیته تشریح و تبیین کند. برنامه ریزی فضایی پست مدرن با فضاهایی تناسب دارد که فشردگی فضا-زمان را تجربه می کنند. با وجود این ، فشردگی فضا-زمان شرط کافی برای مشروعیت استفاده از این شیوه برنامه ریزی در یک فضای خاص نمی شود، بلکه تراکم فزاینده گروههای اقلیت و مطرود از فضاهای مدرنیته در آن فضا ضروری است . تراکم گروههای اقلیت در یک فضای خاص، آن فضا را به فضایی متناقض ، متفاوت، مبهم ، ناخوانا و متلاطم تبدیل می کند و هدف برنامه ریزی فضایی پست مدرن حفظ این این تناقض ها و تلاطم ها از طریق تولید و ساماندهی فضاهای پست مدرن است . افزون بر فشردگی فضا-زمان و تراکم فضایی گروههای اقلیت ، تولید و بازتولید فضاهای پست مدرن از منطق سرمایه داری نیز تاثیر می -پذیرد. اگرچه درست است که پست مدرنیته منطق /ابزار فرهنگی سرمایه داری متاخر است ، اما این نیز درست است که سرمایه داری منطق /ابزار مادی تکثیر و انتشار فضاهای پست مدرنیته است . فضاهایی که توسط برنامه ریزی فضایی پست مدرنیته طراحی می شوند، فضاهای دارای تناقض و تفاوت درونی هستند. فضاهای پست مدرنیته ، برخلاف فضاهای مدرنیته ، تناقض ها و تفاوتها را درونی می کنند. این فضاها متناسب با تغییرات تکنولوژیکی ، به طور پیوسته منقبض و منبسط می شوند. فضاهای پست مدرنیته دارای فشردگی افتراقی هستند و در مکانیابی بد و استقرار در "ناموقعیت ها" مهارت دارند و از این منظر، تداعی کننده رویکردی رادیکال به آزادی هستند. فضای پست مدرنیته آزادی رادیکال خود را نه تنها از طریق تصرف و استقرار در ناموقعیت ها، بلکه هم چنین از طریق توسعه فیزیکی در فضای عمودی و بی نهایت نمایش می دهد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی فضایی ، فضاهای پست مدرنیته ، اقلیت ها ، فضاهای متناقض ، ناموقعیت ها.