تدوین چارچوب برنامه ریزی به منظور تقویت نقش تعادلبخشی شهرهای میانی (نمونه موردی: استان زنجان)

توجه به شهرهای میانی و تقویت نقش تعادلبخشی این شهرها در نظام سکونتگاهی کشورها راهبردی بود که توسط برنامه ریزان جهت مقابله با مسائلی چون عدم تعادل در توزیع جمعیت ، فعالیت ها و پدیده نخست شهری مطرح شد. هدف این پژوهش ، تدوین چارچوب برنامه ریزی برای تقویت نقش تعادلبخشی شهرهای میانی استان زنجان می باشد. استانی که شهرهای متوسط آن نقش بسزایی در ایجاد تعادل در نظام سکونتگاهی آن دارند. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و با رویکرد ترکیبی است که با استناد به اسناد آمایش استان زنجان مصوب سال ۱۳۹۹ انجام شده است . چارچوب برنامه ریزی مدنظر در قالب پنج گام و با استفاده از روشهای ”تحلیل ”SWOT و ”فرآیند تحلیل سلسله مراتبی ”(AHP) تدوین شده است . نتایج پژوهش نشان دادند در صورت تقویت تعاملات شهرهای میانی استان با یکدیگر، خودکفایی اقتصادی و بهبود کیفی شرایط زندگی در آنها، جذابیت شهرهای میانی وضع موجود استان یعنی ابهر و خرمدره و شهرهایی چون قیدار، آببر و ماهنشان در افق طرح (۱۴۲۵) برای سکونت بیشتر می شود و در ادامه به تعداد شهرهای میانی استان افزوده خواهد شد و تعادل و توازن را در نظام سکونتگاهی شهری استان زنجان به ارمغان خواهند آورد. برنامه ریزان و سیاست گذاران می توانند از نتایج این پژوهش در توسعه و تقویت نقش تعادلبخشی شهرهای میانی استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

چارچوب برنامه ریزی ، نقش تعادلبخشی ، شهرهای میانی ، توسعه متوازن منطقه ای ، استان زنجان