رویکرد دهکده شهری در راستای تحقق سکونتگاه های انسانی پایدار (نمونه موردی : منطقه دره مراد بیگ شهر همدان)

ایده دهکده شهری به عنوان راهبرد تحقق پایداری در سکونتگاه هایی با شرایط مختلف و با انگیزه های متفاوت اقتصادی و اجتماعی ، به عنوان راه حلی برای توسعه پایدار شهری و روستایی بکار رفته و موفقیت آن در بسیاری از نمونه ها نشان از جهان شمول بودن آن دارد. این ایده به عنوان راهبرد تحقق توسعه پایدار در انگلیس مطرح شد. هدف این الگو خلق محیطی با کاربری های متفاوت، خودکفا، با اولویت حمل و نقل عمومی ، پیاده روی و دارای فضاهای جمعی و جذاب برای تشویق توسعه ی اجتماع محلی و مشارکت عمومی است . در این پژوهش به بررسی و استخراج اصول طراحی در خصوص دهکده های شهری از طریق مطالعات کتابخانه ای و میدانی پرداخته شده است . در تدوین تجارب مرتبط با این ایده پس از معرفی کلی پروژه و تاریخچه آن دستورالعمل هاوراهکارهای کلیدی به کار رفته در هر یک ، بویژه از جنبه های معماری و طراحی شهری، دسترسی ها و مسیرها، کاربری های پیشنهادی، نوع ساختمان ها و همچنین راهکار های به کار رفته به منظور ارتقای پایداریوکاهش مصرف انرژی مطرح شده است . ایجاد سکونتگاه انسانی پایدار با استفاده از رویکرد دهکده شهری، راهحلی برای مشکلات موجود و کنترل توسعه بافت های ارگانیک خواهد بود. در این پژوهش سعی می شود تا با استفاده از مبانی نظری توضیح مفهوم دهکده شهری و بررسی تجارب موفق جهانی مرتبط با موضوع با توجه به شرایط بومی کشور برای یک نمونه موردی (سکونتگاه دره مراد بیگ شهر همدان) به ارائه ی پیشنهادهایی برای دستیابی به راهبرد های کنترل توسعه و ساخت و سازهای ناهماهنگ در سکونتگاه های روستا-شهری کشور پرداخته شود. کاربست اصول این الگو با توجه به شرایط هر منطقه و بعد از تطبیق با نیازهای ساکنان بومی قابل تعمیم خواهد بود.

کلیدواژه ها:

دهکده شهری ، توسعه پایدار ، سکونتگاه های پایدار ، سکونتگاه دره مراد بیگ