بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر احساس تنهایی بیماران قلبی – عروقی

مقدمه: باتوجه به نقش مشکلات روانشناختی در ابتلا و عود بیماری قلبی – عروقی در افراد، ضروری است تا ضمن شناسایی اینعوامل، نسبت به درمان آنها اقدام نمود. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر احساس تنهاییبیماران قلبی – عروقی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی، طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری۳ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی- عروقی مراجعه کننده به بیمارستان قلب شهر تهران در سال ۱۴۰۲بودند. از بین آنها ۳۰ نفر (۱۴ مرد و ۱۶ زن) به روش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش، رواندرمان مبتنی بر دیدگاه روانشناسی مثبت نگررا در ۶ جلسه، ۶۰ دقیقه ای به صورت انفرادی، دریافت کردند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ی احساس تنهایی دی توماسوو همکاران ، استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تک متغییره، تحلیل شد. یافته ها: باتوجه به نتایجپژوهش، در نمره احساس تنهایی و مولفه های آن، با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی، اثر اصلی مداخله رواندرمانی و همچنین اثرتعاملی مراحل زمانی با مداخله روان درمانی، تفاوت معناداری مشاهده شد (۰۱ / ۰ > P). نتیجه گیری: روان درمانی مثبت نگر بر کاهشاحساس تنهایی در بیماران قلبی - عروقی دارای اثربخشی و کارایی بود.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، احساس تنهایی ، بیماران قلبی