اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی فعال سازی رفتاری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا بهمالتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماریپژوهش شامل تمامی بیماران زن و مرد مبتلا به ا ماس مراجعه کننده به انجمن ام اس شهر شهران در شش ماه اول سال۱۴۰۲ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروهگواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دوبار) به صورت گروهی برنامه درمانیفعالسازی رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات ازپرسشنامه های خودکارآمدی عمومی (شرر و مادوکس، ۱۹۸۲) و کیفیت زندگی (ویر و شربور، ۱۹۹۲)، استفاده شد. داده هایپژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تحلیل شد. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثرپیش آزمون، بین میانگین نمرات پسآزمون افراد گروه های آزمایش و کنترل در متغیر خودکارآمدی و مولفه های کیفیت زندگی(شامل، عملکرد جسمی، عملکرد اجتماعی، ایفای نقش هیجانی، سلامت روانی، سرزندگی و سلامت عمومی)، تفاوت معناداریوجود داشت؛ اما در مولفه های ایفای نقش جسمی و درد بدنی، تفاوت معناداری مشاهده نشد. درمجموع، با توجه به نتایج اینپژوهش می توان گفت که گروه درمانی فعال سازی رفتاری می تواند بر ارتقاء خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا بهمالتیپل اسکلروزیس، اثربخش باشد.

کلیدواژه ها:

درمان فعال سازی رفتاری ، خودکارآمدی ، کیفیت زندگی ، مالتیپل اسکلروزیس