اثربخشی طرحواره درمانی بر اشتیاق به زندگی زوجین ناسازگار

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر اشتیاق به زندگی زوجین ناسازگار انجام شد. روش پژوهش حاضر ازنوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل زوجین ناسازگارمراجعه کننده به مراکز مشاوره ای شهر اردبیل در سال ۱۴۰۲ بوده است. نمونه مورد نظر با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس ۳۲ نفر در دو گروه آزمایشی و گواه (۱۶ نفر گروه آزمایش و ۱۶ نفر گروه گواه) قرار گرفت. برای جمع آوری داده ها ازپرسشنامه اشتیا ق به زندگی استفاده شده است. و سپس مداخله آزمایشی طرحواره درمانی برای گروه آزمایش طی ده جلسه ۹۰دقیقه ی تحت درمان قرار گرفتند. ولی در مورد گروه گواه هیچ آموزشی صورت نگرفت. پس از اتمام برنامه آموزشی از هر ۲گروه پس آزمون به عمل آمد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس نشان داد در بین افرادشرکت کننده در گروه های آزمای ش و کنترل از لحاظ نمره اشتیا ق به زندگ ی در پس آزمون معنی دار بوده است. بنابراینطرحواره درمانی بر اشتیاق به زندگی زوجین ناسازگار تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، اشتیاق به زندگی ، زوجین ناسازگار