مدیریت استعداد و جانشین پروری در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی

با ورود به هزاره سوم میلادی و ظهور اقتصاد دانایی محور، منابع انسانی با مفهوم جدیدی تحت عنوان «سرمایه انسانی» به عنصری رقابتی و راهبردی در حفظ و بقاء سازمان و افزایش بهره وری آن مطرح گردیده است. سازمان ها به خوبی دریافته اند که مزیت رقابتی آن ها در استعدادهای افرادشان نهفته است و برای دستیابی به بهترین نتیجه ها، نیازمند مدیریت می باشند. مدیری ت سرمای ه انسانی برتر، مدیریت استراتژیک جریان استعداد در یک سازمان است و این موجب شده است، مدیریت استعداد در ادبیات مدیریت منابع انسانی پدیدار شود و مسیر تحول خود را طی نماید. از سویی دیگر، مدیریت استعداد یک مولفه کلیدی در جانشین پروری است و برنامه ریزی جانشین پروری و مدیریت استعداد هر دو در راستای یکدیگر و در واقع، لازم و ملزوم یکدیگر تلقی می شوند. از آنجا که نظام آموزش عالی نقطه اهرمی و گلوگاه کلیدی برای ایجاد هرگونه تحول در کشور به شمار می رود، مراکز آموزش عالی از جمله سازمان های مهمی محسوب می شوند که نقشی استراتژیک در پیشبرد اهداف کشور دارند. لذا، از دانشگاه ها انتظار می رود، به تولید دانش پرداخته و به تربیت نیروی متخصص و متعهد مورد نیاز کشور همت گمارند. در این مقاله به صورت توصیفی - تحلیلی و مطالعه اسنادی و کتابخانه ای با هدف تعیین نقش و اهمیت مدیریت استعداد و جانشین پروری در مراکز آموزش عالی، فرایند تحقیق صورت گرفته است. نتایج حاصله، حاکی از آن است که مساله استعدادیابی و جانشین پروری در مراکز آموزش عالی از اهمیتی مضاعف برخوردار است، چرا که برون داد دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی به عنوان درون داد سازمان های دیگر استفاده میشود. لذا، مدیران این مراکز می بایست، مدیریت استعداد و جانشین پروری را از وظایف اصلی خود بدانند و عوامل تسهیل کننده و بازدارنده جانشین پروری را شناسایی کرده و برنامه ای منسجم برای بالندگی منابع انسانی داشته باشند و مخزن موثری از استعدادهای دانشگاهی ایجاد نمایند.

کلیدواژه ها:

سرمایه انسانی ، مدیریت استعداد ، جانشین پروری ، مراکز آموزش عالی