بررسی ارتباط مدیریت زمان و خودکار آمدی حرفه ای با کیفیت مراقبت پرستاری در پرستاران شاغل در شمال غرب کشور ایران در سال ۱۴۰۲

زمینه و هدف: زمان، یک فرایند بدون توقف است، از طرفی مدیریت زمان ضروری ترین فاکتور در مدیریت بهتر بیماران محسوب شده در نتیجه نیاز به تربیت پرستارانی ماهر و خودکارآمد در زمینه ی مدیریت زمان و انجام مراقبت های با کیفیت پرستاری می باشد. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط مدیریت زمان با خودکارآمدی حرفه ای و کیفیت مراقبت پرستاری در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل در سال ۱۴۰۲ انجام گرفت.مواد و روش ها: در مطالعه ی توصیفی همبستگی حاضر، ۳۵۰ نفر از پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل، ایران به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم اطلاعات (دموگرافیک، پرسشنامه مدیریت زمان، پرسشنامه خودکارآمدی حرفه ای پرستاران و کیفیت مراقبت پرستاری از دیدگاه پرستاران) بود. داده های جمع آوری شده با کمک نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تی یک نمونه ای، تی مستقل و آنالیز واریانس یه طرفه) در سطح معناداری (P<۰.۰۵) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سن پرستاران ۷/۱۱±۳۲/۲۸ که از میان آنها ۵۹/۱ درصد زن و ۴۰/۹ درصد را جامعه ی مردان تشکیل دادند. میانگین و انحراف معیار مدیریت زمان ۱۰/۳۷±۵۹.۷۹ و ۸۰.۳ درصد پرستاران مدیریت زمان خود را در حد مطلوب گزارش کردند. از طرفی میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی حرفه ای پرستاران ۱۲.۳۴±۷۲.۶۴ و ۶۱/۲ درصد پرستاران نمره خودکارآمدی حرفه ای در حد مطلوب داشتند. نتایج نشان داد، ارتباط معنی داری میان مدیریت زمان و کیفیت مراقبت پرستاری (r=۰.۴۷) و خودکارآمدی حرفه ای پرستاران با کیفیت مراقبت در پرستاران (r=۰.۴۴) و (P<۰/۰۰۱) وجود دارد. بنابراین می توان چنین نتیجه گرفت که تمامی متغیر ها اثرات معنی داری بر روی کیفیت مراقبت پرستاری داشتند. اما مدیریت زمان، سازماندهی کار پرستاری و موقعیت حرفه ای پرستاران بهترین پیشگویی کننده کیفیت مراقبت پرستاری بودند.

کلیدواژه ها:

مدیریت زمان ، خودکارآمدی حرفه ای پرستاران و کیفیت مراقبت پرستاری