خود ارزیابی توانمندی پرسنل هوشبری دانشگاه علوم پزشکی شیراز

سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 155

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CHHE01_0545

تاریخ نمایه سازی: 4 مهر 1403

چکیده مقاله:

مقدمه: یکی از اهداف آموزشی پرسنل بیهوشی، تربیت افرادی با توانمندی بالای در جهت حفظ ایمنی بیمار است. با این حال، یکی از چالش های نظام سلامت، آمار بالای خطای پزشکی و صدمات جبرانناپذیر به بیمار است. این مطالعه با هدف تعیین سطح توانمندی پرسنل هوشبری دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی ۱۵۰ پرسنل بیهوشی بیمارستانهای علوم پزشکی شیراز در سال ۱۴۰۲ انجام شد. شرکت کنندگان به صورت نمونه گیری آسان وارد مطالعه شدند. ابزار پژوهش فرم دموگرافیک و پرسشنامه خودارزیابی توانمندی پرسنل بیهوشی (AnestComp) بود. روایی و پایایی پرسشنامه تایید شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-۲۲ و روشهای آماری توصیفی، تحلیلی و آزمونهای مقایسه زوجی، من ویتنی، کروسکال والیس استفاده شد. یافته ها: در این مطالعه ۳۷ مرد ( ۲۴.۷ %) و ۱۱۳ زن ( ۷۵.۳ %) با میانگین سنی ۸.۴۰±۳۲.۶۰ سال حضور داشتند. میانگین کلی توانمندی ۱۰.۸۰±۸۴.۵۱ بود که در سطح بسیارعالی گزارش شد. ۱۰۸ نفر (۷۲ %) دارای نمره توانمندی بالای ۸۰ (سطح توانمندی بالا)، ۳۶ نفر (۲۴ ٪) بین ۷۹-۶۰ (سطح توانمندی متوسط) و ۶ نفر (۴ ٪) دارای نمره کمتر از ۶۰ (سطح توانمندی ضعیف) بودند. بیشترین سطح توانمندی افراد، مربوط به حیطه همکاری در تیم مراقبتی (میانگین = ۸۷/۰۹، انحراف معیار= ۱۱/۶۹) و کمترین سطح توانمندی مربوط به حیطه مراقبت در مخاطرات احتمالی بیمار (میانگین= ۸۰/۷۲، انحراف معیار= ۱۲/۶۲) بود. بحث و نتیجه گیری: در مجموع پرسنل بیهوشی میانگین توانمندی خود در تمامی زمینه های پرسشنامه در سطح بالا گزارش کردند. نتایج حاصل از این شیوه ارزشیابی میتواند در نیازسنجی و شناسایی نقاط ضعف و قوت پرسنل به برنامه ریزان و سیاستگذاران نظام سلامت کمک کند.

نویسندگان

سمیرا محمودی

ارشد آموزش هوشبری، گروه هوشبری، دانشکده پرستاری مامایی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران

سارا بهرام نژاد

ارشد آموزش هوشبری، گروه هوشبری، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان، ایران