بررسی شبکه حمل و نقل در بافت های فرسوده شهری(نمونه موردی : شهر چناران)

شبکه های دسترسی یکی از تاثیرگذارترین عوامل برای ایجاد ساختار و استخوان بندی اصلی شهرهاست که درطول تاریخ در بازه های زمانی خاص وبه علت تغییر نیازهای ساکنان،نیازمند روزآمدی و تطابق با شرایط زمانی و مکانی خود بوده است.درصورت ساماندهی شبکه دسترسی به عنوانشاهراه های حیاتی شهر،بافت شهری قادر به ادامه حیات خود بوده و امکان رشد و توسعه هرچه بیشتر شهر را فراهم می کند.بی شک یکی ازمهم ترینمعضلات بافت های فرسوده شهری،ناکارآمدی شبکه ارتباطی است.معابر کم عرض،درهم تنیده،غیرهندسی و ناهماهنگ با نیازهای دسترسی،افزونبراینکه آمد و شد ودسترسی به بافت را برای ساکنان دشوار می سازد،تامین خدمات و تاسیسات شهری را نیز با دشواری رو به رو می کند.با توجه بهنقش انکارناپذیر شبکه ارتباطی در بازطراحی و ساماندهی بافت های فرسوده شهری؛ارائه و تدوین هرگونه طرح دراین راستا نیازمند به کارگیری ورعایت اصول و قواعد طراحی شبکه ارتباطی از جمله میزان نفوذپذیری کالبدی و بصری،سلسله مراتب معابر شهری،مقاطع طولی و عرضی مناسبو...است.هدف از این مقاله ارائه چارچوبی مناسب برای اصلاح شبکه معابر شهری بافت های فرسوده با استفاده ازروش تحقیق توصیفی-تحلیلیبرای تسریع عمل نوسازی و بازگرداندن حیات شهری دراین مکانهاست. نتایج این مطالعه نشان می دهدکه محدوده بافت فرسوده چناران به علتارگانیک بودن، عدم رعایت سلسله مراتب عملکردی، عرض کم معابر و تداخل حرکت سواره و پیاده موجب افزایش زمان دسترسی ساکنان بافت بهخدمات شهری و همچنین پایین آمدن رفاه و امنیت اجتماعی شهروندان شده است.

کلیدواژه ها:

شبکه ارتباطی ، بافت فرسوده ، نفوذپذیری ، سلسله مراتب معابر ، نوسازی