نقش بازی در خلاقیت و یادگیری کودکان و نوجوانان

هدف از مقاله حاضر بررسی نقش بازی در خلاقیت و یادگیری کودکان و نوجوانان می باشد. روش تحقیق در مقاله پیش رو، روش توصیفی - تحلیلی و کتابخانه ای می باشد . از گذشته های دور نسبت به بازی نگرش های مثبت و منفی وجود داشته است . عده ای بازی را صرف بی هدف انرژی های انباشته شده، لذت آنی و... رفتارهای زائد و بیهوده تلقی کرده اند در حالی که برخی آن را زیباترین و پاک ترین فعالیت در جهت شکوفایی و رشد کودک می دانند. بازی یکی از نیازهای اساسی کودکان و مهم ترین و اساسی ترین فعالیت کودک به شمار می رود که در عین سرگرم کردن کودک، کارکردهای مهم دیگری را دارا است که هریک از این کارکردها به جنبه ای از زندگی کودک مربوط می شوند که او را برای ورود به زندگی بزرگسالی آماده می سازد. فعالیت یکی از نیازهای انسان و اساس رشد و تکامل است و بازی نوعی از فعالیتهای آدمی است . کلمه بازی نزد عوام پیش پا افتاده و بی اهمیت جلوه می کند. اما بازی برای یک کودک شغل و کار او محسوب می شود و به هیچ وجه از این کار قصد اتلاف وقت ندارد. چنانچه نظریه ای می گوید: بازی یک کار جدی است . بازی هر نوع فعالیتی است که فرد برای لذت بردن انجام می دهد بدون اینکه به نتیجه نهایی آن توجه داشته باشد یا منتظر پاداشی باشد. میل به بازی فقط مخصوص کودکی است و با آنکه این میل کم کم در سنین بالا کاهش پیدا می کند و کارهای مهمی جای آن را می گیرد ولی تا سال های پایانی عمر نیز تمایل به بازی در انسان وجود دارد هر چند شکل ، ظاهر و هدف بازی عوض شده باشد. برای درک چگونگی این میل باید در بازی کودکان مشارکت نمود. نتیجه : بازی ، رشد اجتماعی کودکان را تسریع می کند و موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت ، همکاری ، همدلی و مشارکت و ارتباط کودک با محیط بیرون، می گردد. همچنین بازی موجب همانندسازی با بزرگترها شده و کمک می کند که کودک، شکست و پیروزی را در حد خود بطور واقعی تجربه کند.

کلیدواژه ها:

بازی ، خلاقیت ، یادگیری ، پرورش خلاقیت ، کودکان و نوجوانان