پیش بینی رضایت شغلی کارکنان دانشگاه گیلان بر اساس کارکرد خود تنظیمی و تاب آوری روانی

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی رضایت شغلی بر اساس دوکارکرد خودتنظیمی و تاب آوری روانی انجام شد. طرح پژوهش توصیفی - مقطعی و از نظر هدف بنیادین بود. جامعه آماری مطالعه حاضر، شامل ۱۱۸ نفر از کارکنان غیر هیات علمی دانشگاه گیلان است که بصورت در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه رضایت شغلی (MSQ)، پرسشنامه خودتنظیمی (هافمن و کاشدان، ۲۰۱۰) و پرسشنامه تاب آوری روانی (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) استفاده شد. در این پژوهش دادههای جمع آوری شده با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه مورد تحلیل قرار گرفت . یافته ها نشان داد که بین خودتنظیمی و رضایت شغلی رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد (۰۱۰P< ، ۶۵۲(r=، بین تاب آوری روانی و رضایت شغلی رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد (۰۱۰P< ، ۶۳۵۰.(r= همچنین بین خودتنظیمی و تاب آوری روانی در پیش بینی رضایت شغلی رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (۰۱۰P< ، ۷۳۳۰.(r= همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه برای پیش بینی رضایت شغلی از طریق خودتنظیمی نشان داد که مقدار بتا متغیر خودتنظیمی (۴۰۰β= ، ۰۰۱۰(P= است و برای پیش بینی رضایت شغلی از طریق تاب آوری روانی نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که مقدار بتا متغیر تاب آوری (۳۳۰β= ، ۰۰۱۰(P= است . از یافته های پژوهش نتیجه می گیریم که با تقویت راهبردهای خودتنظیمی و اکتساب تاب آوری که یکی از سرمایه های روانشناختی افراد می باشد نقش بسیار مهمی در تعیین میزان رضایت شغلی افراد ایفا می کنیم .

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، تاب آوری ، رضایت شغلی ، کارکنان دانشگاه