چگونگی جبران ضرر و زیان ناشی از فعل تائب در جرائم

در اصطلاح حقوق اسلامی توبه به معنای پشیمانی و تصمیم بر ترک فعلی است که گناه محسوب می شود و ارتکاب آن ممنوع و قبیح است و این امر به جهت فرمانبرداری از دستورات خداوند و رضایت او انجام می شود. شواهد بسیاری در قرآن وروایات معصومین (ع) وجود دارد که به خوبی از آن ها، اهمیت و جایگاه ویژه این نهاد ارزشمند قابل استفاده است . با توجه به این که توبه ، یکی از بهترین راه های جلوگیری ازجرم و اصلاح مجرمین است ، قانون گذار ایران برخی ازمواد قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ را به توبه اختصاص داده و آن را به عنوان یکی از جهات سقوط یا تخفیف مجازات محسوب کرده است . با این حال، متاسفانه علی رغم اهمیت آن، موضوع شرایط احراز و قبول توبه در این قانون به سکوت برگزار شده است . پژوهش حاضر با مراجعه به منابع فقهی و آثار فقها به بررسی چگونگی جبران ضرر و زیان ناشی از فعل تائب در جرائم پرداخته و به این نتیجه رسیده است که ایمان، فوریت توبه و اعتراف به جرم، عدم تکرار جرم و گناه، انجام اعمال صالح و لزوم جبران خسارات معنوی و مادی فعل ارتکاب یافته توسط مجرم و فقدان منع شرعی از شرایط احراز و قبول توبه می باشد.

کلیدواژه ها:

اثبات جرم ، اصلاح ، توبه ، فقه جزایی .