حق حضانت فرزند

دوران کودکی از مهمترین دوران در شکل گیری شخصیت انسان است . وبحث حضانت از مباحثی است که ارتباط تنگا تنگی با تربیت و پرورش کودک دارد،حضانت کودک امریست که با همه سختی هایش لذت بخش است ، از همین رو »نگهداری اطفال هم حق است و هم تکلیف « و تا زندگی مشترک ادامه دارد، والدین بدون توجه به اولویت ها مشترکا امر حضانت را عهدهدار می شوند، و در صورت قطع زندگی مشترک، امر حضانت فرزندی ناچارا به یکی از دو طرف واگذار می شود چون اطفال برای سرپرستی و تربیت و تدبیر امورشان به دیگری نیازمندند، بنابراین سرپرستی و نظارت بر تربیت آنها از موضوعاتی است که در فقه و حقوق مورد توجه قرار گرفته است . در این مقاله سعی شده است که آموزههای اسلامی پیرامون حضانت بررسی گردد و دیدگاههای متفاوت فقها و ادله آنها مورد بررسی قرار گیرد. با بررسی این دیدگاهها حق حضانت تا دو سالگی با مادر است و بعد از آن تا زمان هفت سالگی چنانچه زن در حباله شوهر باشد حضانت با پدر است و در صورت فقدان یکی از والدین حضانت برای دیگری ثابت است و حقی برای شخص ثالث وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

حضانت ، طلاق ، رضاع ، هفت سالگی ، رشد