موانع توسعه آموزش و پرورش در کشور های جهان سوم

توسعه ، فرایندی چند بعدی و به معنای فراهم شدن زمینه های لازم برای ظهور ظرفیت ها و قابلیتها برای نیل به پیشرفت و افزایش تواناییهای کمی و کیفی جامعه تلقی می شود. برای آن سه رکن اساسی متصور شده است ازاین رو اصولی چند را برای هدایت آن منظور کردهاند در فرایند توسعه نهادهای بسیاری دخیلند، یکی از نهادهای اساسی آموزش و پرورش است .این نهاد به طور مستقیم برفرایند توسعه اجتماعی انسانی تاثیر می گذارد. دراین مقاله ابتدا به معرفی موانع اساسی توسعه ی پایدار، در قالب دو بخش موانع راهبردی و موانع کارکردی پرداخته شد. در بخش موانع راهبردی به مواردی از قبیل : فقدان نظریه و دکترین مشخص و مناسب در حوزهی برنامه ی درسی براساس مبانی علمی و تخصصی ، متمرکز بودن و انعطافناپذیر بودن نظام برنامه ی درسی ، انطباق یافتن ناقص ساختار و فعالیتهای عمده در فراگرد آموزش یا فرایند پژوهش و عدم اولویت گذاری پژوهش در دل آموزش، صنعت محوری در آموزش به جای اطلاعات محوری ، فشارهای ناشی از همراهی با فرایند جهانی شدن، مواجهه با نظریه های جدید مربوط به فلسفه ی پست مدرنیزم نظیر نظریه سازندگی یادگیری ، عدم جامعیت برنامه ها در آموزش مهارتهای مورد نیاز، عدم تاکید بر روششناسی علمی ، ضعف و ناتوانی وایجادنگرش منفی نسبت به علوم پایه ، قشری گری ، عدمایجاد تغییرات سازمانی ، احساسی و هیجانی عمل کردن جامعه ، صنعت و نارسائی آموزش زبانانگلیسی اشاره شده است . در بخش موانع کارکردی به مواردی از قبیل : نظام برنامه ی درسی موضوع مدار پاسخ محور، آموزش سنتی ، محدودیت در استفاده از فن آوری اطلاعات، فقدان جامعیت یادگیری ، تاکید افراطی بر امتحانات و ارزشیابی های نتیجه مدار و تراکمی ، ناکارآمدی واحدهای درسی ، فقدان اهتمام لازم در رابطه با خواندن و مطالعه کردن، تاخر فرهنگی در برخی از کتابهای درسی ، استبدادزدگی در ارتباط بین معلم و شاگرد پرداخته شد. و بالاخره، در پایان به ارائه توصیه های راهبردی در چند محور اشاره شده است .