رویکرد روانشناسانه در بررسی اثر بخشی آموزه های دینی به شیوه حل مساله بر کاهش پرخاشجویی در بین دانش آموزان پسر سال اول متوسطه شهرستان مارگون( استان کهگیلویه وبویراحمد)

یکی از مهمترین مسائلی است که ممکن است هر نوجوانی آنرا تجربه کرده باشد پرخاشجویی است . اغلب اوقات در مدارس متوسطه ، دانش آموزان نوجوان به علت زد و خورد و انجام رفتارهای پرخاشجویانه مورد انواع تنبیهات انضباطی قرار می گیرند. هدف: پژوهش حاضر به بررسی اثر بخشی آموزههای دینی به شیوه حل مساله بر کاهش پرخاشجویی دانش آموزان پسر سال اول متوسطه شهر ستان مارگون می پردازد.روش: برای انجام این پژوهش تعداد ۲۴ نفر دانش آموز که در آزمون پرخاشجویی نمره بالایی آورده بودند به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش (۱۲ نفر) و گواه(۱۲ نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش ده جلسه آموزش گروهی آموزه های دینی به شیوه حل مساله را دریافت کردند و پس از اتمام جلسات آموزش، پس آزمون از آنها گرفته شد و بعد از گذشت یک ماه آزمون پیگیری انجام گردید. برای انجام عملیات آماری از نرم افزار SPSS و برای آزمودن فرضیه ها از آزمون t و تحلیل واریانس چند متغیری استفاده گردید.یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که آموزش گروهی آموزه های دینی به شیوه حل مساله رفتار پرخاشجویانه دانش آموزان را کاهش داده است (۲۹/۳t= ، (p<۰/۰۰۵ همچنین بین وضعیت اقتصادی خانواده و میزان پرخاشجویی دانش آموزان رابطه معنا داری وجود دارد. و بین سایر فرضیه ها مانند میزان تحصیلات والدین ، تعداد فرزندان خانواده و میزان پرخاشجویی آنها رابطه معنا داری وجود ندارد.نتیجه گیری : در مجموع می توان نتیجه گرفت که آموزش گروهی آموزه های دینی به شیوه حل مساله بر کاهش رفتار پرخاشجویی دانش آموزان مفید و موثر بوده است .

کلیدواژه ها:

مهارت حل مساله ، آموزه های دینی ، پرخاشجویی