تحلیل رویکردهای جدید مدیریت آموزشی در مدارس ایران

در سال های اخیر توجه به نقش مدیر به عنوان رهبر آموزشی و مهمترین عامل تغییر و تحولی در موفقیت برنامه های آموزشی و پرورشی مدرسه سبب گردیده که کار برنامه ریزان آموزش مدیران زیر سوال قرار گیرد و برنامه ریزان به تجدید نظر در برنامه های آموزشی و جستجوی رویکردهای کارآمدتر برای آماده سازی مدیران بپردازند. انتقاد از برنامه های سنتی آموزشی در زمینه هایی مانند ناکارآمدی ساختار برنامه ها، تدریس انتزاعی یا عدم سازگاری بین نظریه و عمل و... موجب شده که در چند دهه اخیر تلاش های بسیاری در دانشگاه های بزرگ دنیا برای تغییر برنامه های سنتی آموزش مدیران و سازگار کردن آن با نیازهای این حرفه انجام بگیرد با گام نهادن در قرن بیست و یکم با دنیایی از تغییرات در زمینه های مختلف مواجه شده ایم . به وجود آمدن فناوری ها در تمام علوم و همچنین این تغییرات در محتوای کتابهای مدارس و دانشگاه ها هم خود را نشان دادند . فضای آموزش و برنامه ریزی درسی و روشهای تدریس هم خود به خود بی تاثیر از دنیای پیچیده هزاره سوم نبودند و آمدن این پیش رفت ها و پیچیده شدن جهان می طلبد که در تمامی زمینه ها به یک سیستم مدیریتی تجهیز شویم تا کارها به درستی پیش برود این موضوع باعث شده که نگرش های مردم را عوض کرده و هر کسی با دید مخصوص خود دنیا را و پیچیدگی هایش را ببینند و تحلیل کند که این مهم مستلزم آن است مدیران توانایی که آشنا به روان شناسی باشند برداشتهای متفاوت مردم را در میان این همه شگفتی سمت و سوق بدهند البته این کار خطیر در آموزش و پرورش که بر عهده ی مدیران است . در مقاله حاضر که با روش توصیفی - تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است ، قصد داریم به به تحلیل رویکردهای جدید مدیریت آموزشی در مدارس ایران بپردازیم .

کلیدواژه ها:

رویکرد ، مدیریت ، مدیریت آموزشی ، مدارس.