چگونه توانستم میزان اضطراب فراگیر دانش آموزم را با روش های تلفیقی برطرف کنم ؟

طبیعی است که کودک هنگام خداحافظی و جدایی از والدین خود احساس اضطراب و نگرانی داشته باشد. گریه ، ناراحتی و یا حتی چسبندگی به آن ها، واکنش سالم و طبیعی جدایی از والدین و یک مرحله عادی از رشد کودکان در سال های اولیه است . اضطراب در کودکان ممکن است تا قبل از یک سالگی شروع شود و تا چهار سالگی در کودک از بین برود و یا در مواردی مجددا ظاهر شود. حتی هنگامی که کودک بزرگ تر می شود نیز کمی ناراحتی و نگرانی هنگام جدایی از والدین امری طبیعی است . با این حال اضطراب جدایی در کودکان در برخی از موارد با مرور زمان از بین نمی رود. حتی وقتی والدین تمام تلاش خود را می کنند نیز کودک در سال های ابتدایی مدرسه دچار مشکلاتی می شود که ممکن است حتی به صورت متوالی تکرار شوند. اگر اضطراب جدایی در کودکان به اندازه ای باشد که در روند یادگیری کودک و یا انجام فعالیت های روزانه او اختلال ایجاد کند، به نظر می رسد مشکل کمی بزرگتر باشد.پژوهش حاضر با هدف تعریف و درمان دانش آموز دارای اختلال اضطراب جدایی در پایه اول دبستان بهجت العلما شهرستان کازرون انجام شده است . ابتدا دانش آموز دارای این اختلال شناسایی شد و برای رفع این اختلال از مشاوره و مطالعه و مصاحبه با والدین او استفاده کردیم . از روش های تلفیقی برای کمک به درمان این اختلال استفاده کردیم و سرانجام با کمک این روش ها و اجرای آنها و همکاری والدین ، این اختلال تا حدود زیادی درمان شد و کودک در آخر بدون استرس و اضطراب و بدون حضور والدین در کلاس حاضر شد و به تحصیل خود پرداخت .

کلیدواژه ها:

اقدام پژوهی ، اختلال اضطراب ، استرس ، دانش آموز