بررسی روش تدریس E۵ بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان

امروزه شیوههای جدید و فعال در یادگیری ها نقش موثر دارد تا فراگیران خود نقش عمدهای در جریان یادگیری داشته باشند، بنابراین امروزه روشهای مختلفی برای کمک به دانش آموزان و آموزش بهتر پیشنهاد شده است که یکی از این روشهایی نوین تدریس که تاکید بر فعالیت خود دانش آموز و روش تدریس ساخت گرایی دارد، روش تدریس (E۵)است . لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی روش تدریس E۵ بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان انجام گرفت . این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان شهر مریوان تشکیل داد، ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی سهرابی و سامانی (۲۰۱۱) بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۷۴/۰ و ۷۸/۰ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد، نمره میزان سازگاری اجتماعی دانش آموزان در پیش آزمون ۶۰/۳۴ بود که در پس آزمون به ۳۰/۳۹ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار می باشد (۰۰۳/.۰.(p= در واقع بین دانش آموزانی که با روش تدریس E۵ آموزش دیدهاند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده اند در میزان سازگاری اجتماعی آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

روش تدریس E۵ ، روش فعال تدریس ، سازگاری اجتماعی ، دانش آموزان.