اثربخشی خودتنظیمی تحصیلی بر کنترل تلاشگرانه و احساس تعلق به مدرسه دانش آموزان دختر با مشکلات رفتاری پایه ششم مقطع ابتدائی

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش خودتنظیمی تحصیلی بر کنترل تلاشگرانه و احساس تعلق به مدرسه دانش آموزان دختر با مشکلات رفتاری پایه ششم مقطع ابتدائی انجام گرفت . این پژوهش ازلحاظ هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدائی شهر لار به تعداد ۱۹۲۵ نفر در ۵۵ مدرسه بود که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای در نهایت ۳۰ نفر از آنان با توجه به سیاهه رفتاری مشکلات کودک آخنباخ (۱۹۹۱) و معیارهای ورود به پژوهش ، شرایط ورود به پژوهش را داشتند انتخابشده و به صورت تصادفی در دو گروه معادل ۱۵ نفری (۱۵ نفر گروه آزمایش ، ۱۵ نفر گروه کنترل) جایدهی شدند. گروه آزمایش طی هشت جلسه ۶۰ دقیقه ای (هر هفته دو جلسه ) برنامه آموزش خودتنظیمی تحصیلی مبتنی بر نظریه زیمرمن و ریزمبرگ (۱۹۹۷) را آموزش دیدند و در این فاصله گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل سیاهه ی مشکلات رفتاری کودک (CBCL) آخنباخ (۱۹۹۱)، مقیاس کنترل تلاشگرانه (ECS) الیس و رتبارت (۲۰۰۱) و پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه (SSCS) بری و همکاران (۲۰۰۴) بود. دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره تجزیه وتحلیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری در نمرههای کنترل تلاشگرانه و احساس تعلق به مدرسه و مولفه های آن داشت (p<۰/۰۵)؛ بنابراین آموزش خودتنظیمی تحصیلی بر افزایش کنترل تلاشگرانه و احساس تعلق به مدرسه دانش آموزان دختر پایه ششم شهر لار که دارای مشکلات رفتاری تشخیص داده شده اند، موثر بوده است .

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی تحصیلی ، کنترل تلاشگرانه ، احساس تعلق به مدرسه ، مشکلات رفتاری .