تعامل و پیوستگی بین والدین و مدارس در افزایش سطح کیفی وضعیت رفتاری و آموزشی دانش آموزان

چه بسیار ضرورت ها که در ارتباط با نیاز تربیتی یکایک کودکان و نوجوانان درخور توجه هستند و مربی و معلم به آن ها برخورد نمی کند. به طوری که آن ها را نمی شناسد و تشخیص نمی دهد یا از آن ها با چشم پوشی و اغماض می گذرد و این خانواده است که در مقیاس محدود نظارت و مراقبت یا در اثر تماس بیشتر و مستقیم تر روزانه با ویژگی های فرزند به این نیازها برخورد می کند و فرزند خود را بهتر می شناسد. خانواده ها اغلب از هدف ها و رئوس آموزش و پرورش رسمی و ابعاد آن بی اطلاعند و بنابراین ممکن است از نظر مسائل تربیتی مخالف با تربیت رسمی مدرسه ای عمل کنند این شیوه زمانی تعدیل می شود که بین مدرسه و خانواده تبادل اطلاع و تجربه معمول باشد و جنبه فردی تربیت را با همفکری متقابل شناسایی و به چاره جویی نقص ها و کمبودها بپردازند. همکاری خانه و مدرسه معلم را در شناخت مسائل یاری می دهد و جنبه کلی روش ها و مقاصد تربیت عمومی را با ضرورت های عینی تربیت فرد هماهنگ می کند شناسایی کودکان و نوجوانان مستلزم آگاه بودن مربی به آن خصوصیات فکری و عاطفی و رفتاری کودک است که در مدرسه ظاهر نمی شوند و از شرایط خانوادگی نشات می گیرند یا فقط در خانه و در ارتباط با محیط خانوادگی مجال ظهور و رشد دارند. برای مربی و معلم نیز در مسئله تربیت و تعلیم گاهی اوقات مسائلی پیش می آید که چاره جویی آن ها مستلزم آگاهی از علت هایی است که از شرایط خانوادگی ناشی می شوند.

کلیدواژه ها:

مدارس ، نظام آموزشی ، تربیتی ، والدین