بررسی شبهات مستشرقان پیرامون «صلاحیت دین در نظریه پردازی در حکومت

آکادمیای غرب، به ویژه از دوران روشنگری، با کنار گذاشتن دین از حوزه های علمی و تصمیم گیری های کلان، همواره دیدگاهی منفی درباره کارآمدی دین در نظریه پردازی و نیز ورود عملی به حوزه سیاست داشته است. به تبع آن، مستشرقان نیز با اظهارنظر در این باره براساس منابع اسلامی که یکی از مهم ترین آنها قرآن کریم است، شبهاتی را مطرح کرده اند که عبارتند از: ۱. نبودن ارائه الگوی حکمرانی در قرآن؛ ۲. وامداری قرآن به الگوهای ناکارآمد پیشین؛ ۳. زمان مندی احکام سیاسی قرآن؛ ۴. ایده آلیستی و غیرقابل اجرا بودن رویکرد سیاسی قرآن؛ ۵. ناکارآمدی الگوی سیاسی قرآن به عنوان تجربه ای ناموفق. با توجه به اهمیت این بحث و نیز نفوذ این افکار در میان نواندیشان مسلمان، این نوشتار با استفاده از منابع کتابخانه ای و به روش توصیفی تحلیلی عهده دار نقد و بررسی این نظریات شده است. نتایج پژوهش گویای آن است که با توجه به اشارات فراوان قرآن کریم به مباحث سیاسی و حکومتی، اصالت قرآن کریم به عنوان وحی مستقل الهی، جاودانگی احکام قرآنی، عملگرابودن احکام سیاسی قرآن و قابلیت اجرای آن، و نیز وجود الگوهای موفق قرآن محور در حکومت های اسلامی در طول تاریخ، هیچ یک از نظریات فوق قابل دفاع نیست و اصول کلی حکمرانی دینی متخذ از قرآن به عنوان الگوی برتر سیاسی، امروزه نیز باید مورد توجه جدی قرار گیرد

کلیدواژه ها:

مستشرقان ، قرآن ، سیاست ، حکومت ، سکولاریسم