الگوی میانجی گری در دادرسی بزه دیده- بزهکارمحور در نظام حقوقی ایران و اسلام

امروزه بهره­گیری از الگوی مشارکت بزه­دیده و بزهکار در فرایند دادرسی، به یک راهکار متداول در سیاست جنایی کشورها تبدیل شده که بسیار وسیع­تر از نگاه سنتی به ایشان در نظام ادله اثبات عمل می­کند؛ به دیگر سخن، مداخله و مشارکت صحیح طرفین جرم در فرایند دادرسی کیفری، با تتمیم مرحله اثباتی و تمرکز به مرحله ثبوتی، در راستای برآورده کردن آمال نظام عدالت، بر آثار و نتایج سودمند دادرسی در جامعه نیز تاکید دارد. این الگو یکی از مولفه ­های مهم ارتباطی میان سیاست جنایی تقنینی و سیاست جنایی قضایی کشورها، در مورد میزان مداخله طرفین دعوا یا مشارکت مردم در فرایند دادرسی محسوب می­شود. قانون آیین دادرس کیفری ایران نیز با پیش ­بینی مقررات راجع به میانجی­گری تمایل خود را به استفاده از این الگو نشان داده است؛ شرکت طرفین در دادرسی نه تنها مورد پذیرش نظام حقوقی اسلامی است بلکه تاکید زیادی هم بر آن شده است؛ این مقاله که به صورت توصیفی- تحلیلی نگاشته شده در پی تبیین الگوی میانجی­گری در دادرسی مشارکتی بزه دیده- بزهکارمحور با تاکید بر موقعیت این شکل از دادرسی در مقررات کیفری ایران و نظام حقوقی اسلامی است. نتایج این تحقیق نشان می ­دهد که میان الگوهای تعیین شده در سیاست جنایی متداول و آن چه که در قوانین و مقررات داخلی میانجی­گری نامیده می­شود تفاوت معنایی وجود دارد، هرچند مبانی و اصول آنها در نظام های حقوقی و مقررات عرفی یکسان است. عدم توجه به این مبانی سبب شده تا بسیاری، به اشتباه، میانجی­گری در قانون آیین دادرسی کیفری را جلوه ­ای از دادرسی ترمیمی در ایران قلمداد کنند.

کلیدواژه ها:

میانجی­گری ، دادرسی کیفری ، مشارکت بزه­دیده - بزهکارمحور