جایگاه قصد فعل در مسئولیت مدنی

در جایی که فردی خسارتی را موجب شده است مسئولیت مدنی دارد. به موجب قاعده اتلاف که در ماده ۳۲۸ قانون مدنی متجلی شده است ضمان زیان رساننده، واجد قصد فعل قطعی است؛ خواه دارای قصد نتیجه باشد؛ خواه نباشد. پرسش این است که آیا شخص فاقد قصد فعل مانند نوزاد یا شخص خواب یا کسی که ارتعاش دست دارد و بدون قصد فعل، ایراد زیان مالی یا جسمی می نماید نیز ضامن است یا خیر؟ در این مقاله با رد نظریه کسانی که قائلند صرف انتساب زیان به عامل زیان، برای ضمان کافی است با تفکیک رابطه سببیت عرفی از رابطه سببیت فلسفی و با اثبات عدم قابلیت انتساب زیان به شخص فاقد قصد فعل - چه در زیان های مالی و چه در زیان های جسمی - وی از مسئولیت مدنی معاف دانسته شده است؛ اما ضمان که یک حکم وضعی است با توجه به روایاتی مانند «دم المسلم لایذهب هدرا» در صورت وجود سبب، برعهده سبب و در صورت فقدان سبب، از باب عدالت توزیعی و مشارکت اجتماعی بر عهده بیت المال قرار داده شده است.

کلیدواژه ها:

قصد فعل ، حکم تکلیفی ، حکم وضعی ، اراده ، مسئولیت مدنی ، قصد نتیجه