 جلوه های تشخیص در تشبیه

تشخیص (شخصیت بخشی) آرایه­ای نویافته و نوظهور نیست؛ به جرات می توان پیشینه آن را به درازنای کلام بشر دانست که امروزه بلاغت­نگاران معاصر به جد به آن پرداخته­اند. این آرایه ادبی به سادگی همراه با دیگر آرایه ها از جمله تشبیه در کلام پدیدار می شود در این باره هر کدام از دو رکن اصلی تشبیه (مشبه و مشبه به) می­توانند دیگری را وارد حوزه تشخیص کنند و از اسباب نو شدن یک تشبیه شوند. در این جستار با نگاهی به نمونه های فصیح نظم و نثر، به بررسی جلوه های تشخیص در تشبیه می پردازیم. جلوه های شخصیت بخشی در تشبیه می تواند از طریق وجه­شبه (از درون تشبیه) یا با منادا و خطاب (از بیرون) صورت گیرد. نگارندگان پس از نگاهی کوتاه به آرایه تشخیص، همراهی آن با تشبیه را با نگرشی نو بررسی کرده اند.

کلیدواژه ها:

تشخیص ، تشبیه ، وجه­شبه ، مشبه ، مشبه­به ، منادا