بررسی رابطه سلامت عمومی ، خودکارآمدی و دینداری در بین دانشجویان پسر دانشگاه پیام نور شهرستان بهشهر

این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین باورهای مذهبی (دینداری)، سلامت عمومی و خودکارآمدی در بین دانشجویان دانشگاه پیام نور شهرستان بهشهر انجام شده است. جامعه آماری شامل ۵۰۰ دانشجو در رشته های روانشناسی عمومی و علوم تربیتی بوده که با روش نمونه گیری تصادفی، ۲۱۷ دانشجوی پسر انتخاب شده اند. متغیرهای پژوهش عبارتند از: سلامت عمومی و خودکارآمدی (متغیرهای وابسته) و دینداری (متغیر مستقل). خودکارآمدی به این موضوع اشاره دارد که فرد تا چه حد توانمندی های خود را می پذیرد و به خودباوری می رسد. داده ها از طریق پرسشنامه های سلامت عمومی، مقیاس سنجش دینداری و خودکارآمدی جمع آوری شده و با نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شده اند. یافته ها نشان داد دینداری می تواند عاملی برای ارتقای سلامت عمومی و خودکارآمدی در دانشجویان باشد. توجه به ارتقای سلامت روان و دینداری در دانشجویان می تواند به ارتقای خودکارآمدی آنها کمک کند. نتایج نشان داد احساس آرامش و شادی و سلامتی در زندگی، در گرو نوع بینش فرد در مورد زندگی و تفسیر و شناخت او از مسائل، رویدادها و واقعیت ها می باشد. به دلیل آنکه دین و جهان بینی های توحیدی حاوی ساختارهای منسجم و کلیتی معنادار می باشند به قابلیت ها و توانایی های ذهنی و روانی افراد وسعت بخشیده، احساس آرامش و رضایت خاطر از زندگی را به ارمغان می آورند.