بهبود عملکرد گندم با مدیریت آبیاری و روش کاشت در اراضی شور

استان خوزستان به عنوان بزرگترین تولید کننده گندم در کشور در دهه های اخیر با مشکل کاهش کمی و کیفی منابع آب موجود برای کاشت این محصول استراتژیک روبرو شده است. همچنین استفاده از روش های سنتی کاشت و بهره برداری و مدیریت غیر اصولی منابع آب و خاک، هر ساله در اراضی تحت کشت گندم جنوب استان خوزستان باعث افزایش سطح شوری اراضی و کاهش عملکرد و تولید کشاورزان شده است. تغییر روش های سنتی مدیریت و کاشت گندم می تواند منجر به کاهش این مشکلات و حفظ پایداری تولید شود. بنابراین در پژوهش حاضر، روش های مختلف آبیاری و کاشت و اثرات آن ها بر عملکرد گندم در اراضی شور بررسی شده است. بر اساس نتایج، در صورت کاربرد مدیریت کاشت پخشی و سپس ایجاد جوی و پشته و آبیاری تمام جویچه ها، میانگین عملکرد تا ۴۵ درصد نسبت به روش سنتی کاشت کرتی و آبیاری غرقابی افزایش می یابد. علاوه بر این، تغییر شیوه آبیاری و کاشت به کشت دستی پشته ها و آبیاری جویچه ها بصورت یک درمیان متغیر، علاوه بر صرفه جویی ۵۰ درصدی در مصرف آب، میانگین عملکرد را نیز تا بیش از ۴۵ درصد بهبود می بخشد. بنابراین، در شرایط اقلیمی مشابه با دشت خوزستان و در اراضی شور، جهت زراعت گندم، تغییر روش کاشت کرتی و آبیاری غرقابی (روش مرسوم در منطقه) به روش کشت پشته ای با استقرار بذور در دو شیب پشته و محل داغ آب و آبیاری یک درمیان جوی ها در هر نوبت آبیاری، به خصوص در شرایط کم آبی به دلیل افزایش کارآیی مصرف آب توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

عملکرد ، خاک شور ، خوزستان ، گندم