مقایسه اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی گروهی و درمان تحلیل رفتار متقابل گروهی بر صمیمیت زناشویی زنان مواجه شده با خیانت همسر

سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 100

فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

HSPC17_016

تاریخ نمایه سازی: 24 شهریور 1403

چکیده مقاله:

خانواده اصلی ترین هسته ی هر جامعه و کانون حفظ سلامت و بهداشت روانی افراد است و تنها محل تامین نیازهای عاطفی، مادی، تکاملی و معنوی اعضای خود نیست بلکه مبدا بروز عواطف انسانی و کانون صمیمانه ترین روابط و تعاملات بین فردی نیز است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی گروهی و گروه درمانی تحلیل رفتار متقابل بر صمیمیت زناشویی زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر صورت گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر سبزوار در سال ۱۴۰۲ با مشکل بی وفایی همسر بود. تعداد ۴۵ زن به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصاد فی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل قرار گرفتند (۱۵ نفر در هرگروه). جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه صمیمیت زناشویی (CIQ) استفاده شد. پژوهش حاضر از نظر روش آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. گروه آزمایش اول، مداخله شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی (۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای) و گروه آزمایش دوم، درمان تحلیل رفتار متقابل (۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای) دریافت کردند و گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای دریافت نکرد. نتایج نشان داد که هر دو مداخله درمانی در افزایش صمیمیت زناشویی زنان مواجه شده با خیانت همسر مراجعه کننده به مراکز روانشناختی موثر واقع شدند. اما بین اثربخشی دو درمان بر صمیمیت زناشویی در زنان آسیب دیده از خیانت همسر مراجعه کننده به مراکز روانشناختی، تفاوت معنی داری وجود نداشت. بنابراین می توان، از شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان تحلیل رفتار متقابل در جهت افزایش صمیمیت زناشویی در زنان بهره برد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی ، درمان تحلیل رفتار متقابل ، صمیمیت زناشویی ، پیمان شکنی همسر

نویسندگان

منیر یمینی

دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، گروه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

فاطمه بیان فر

دانشیار، گروه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشکده روانشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

محسن سدیدی

دانشجوی دکتری مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، گروه مشاوره، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران