بررسی رابطه میان هوش معنوی و خودکارآمدی با نقش میانجی خودشفقت ورزی در دانش آموزان

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه میان هوش معنوی و خودکارآمدی با نقش میانجی خودشفقت ورزی در دانش آموزان بود.روش: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، پژوهشی توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان پسر منطقه ۹ شهر تهران بود که در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ در دوره دوم مقطع متوسطه مشغول به تحصیل بودند. از این رو، حجم نمونه پژوهش بر اساس دیدگاه کلاین ۳۰۰ نفر تعیین شد. به منظور نمونه گیری با شیوه نمونه گیری هدفمند و در دسترس با مراجعه به مدارس دوره اول متوسطه منطقه ۹ تهران، نمونه آماری پژوهش انتخاب گردید. ابزار استفاده شده برای گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شوارتز (۱۹۹۵)، پرسشنامه هوش معنوی کینگ (۲۰۰۸) و پرسشنامه خودشفقت ورزی نف (۲۰۰۳) بود. داده های گردآوری شده با نرم افزار AMOS و SPSS و مدل معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شدیافته ها: اثر مستقیم هوش معنوی بر خودشفقت ورزی (۲۷/۰= β و ۱۱/۳ = t) معنادار است. همچنین اثر مستقیم هوش معنوی بر خودکارآمدی (۳۰/۰= β و ۲۵/۳ = t) معنادار می باشد. سرانجام، اثر مستقیم خودشفقت ورزی بر خودکارآمدی (۳۳/۰= β و ۴۱/۳= t) نیز معنادار است. اثر غیر مستقیم هوش معنوی بر خودکارآمدی ۰۹/۰ و اثر کل ۳۹/۰ به دست آمده است.نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که در رابطه میان هوش معنوی و خودکارآمدی، متغیر خودشفقت ورزی به عنوان میانجی گر می تواند این رابطه را تقویت کند.

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، خودکارآمدی ، خودشفقت ورزی ، دانش آموزان