تاثیر تمرینات پیلاتس و هوازی بر سطح سرمی سیرتوئین-۱، مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن-۱ و شاخص مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع دو

هدف: دیابت سبب بروز طیف گسترده‎ای از مشکلات جدی سلامتی در انسان می شود. سیرتوئین -۱ و مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن-۱ پروتئین هایی هستند که می توانند به کاهش عوارض بیماری دیابت نوع ۲ کمک نمایند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات پیلاتس و هوازی بر سطوح سرمی سیرتوئین-۱ و مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن-۱ و شاخص مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع دوم بود. روش شناسی: در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد ۳۳ نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع دوم (میانگین سن: ۳۷/۲±۹۱/۶۰ سال و میانگین BMI: ۴۶/۳±۸۹/۲۹ کیلوگرم بر متر مربع) بر اساس نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و  به صورت تصادفی ساده، در سه گروه ۱۱ نفری هوازی، پیلاتس و کنترل قرار گرفتند. گروه پیلاتس، حرکات رشته پیلاتس را با شدت ۴۵ تا ۶۵ درصد ضربان قلب ذخیره و گروه هوازی، تمرینات دویدن و حرکات نرمشی را با همان شدت، به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته (در مجموع ۲۴ جلسه) انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. یافته­ها: نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده تفاوت معنا دار گروه های تمرین با گروه کنترل در متغیرهای وابسته پژوهش بود  به طوری که سطوح سیرتوئین-۱ (۰۰۱/۰=p) در گروه های تمرین افزایش معنا دار و مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن-۱ (۰۰۱/۰=p)  و مقاومت به انسولین (۰۰۱/۰=p) در این گروه ها کاهش معنا داری داشت. نتیجه گیری: تمرینات هوازی و پیلاتس با تاثیر معنا دار عوامل موثر در بهبود شرایط بیماری دیابت، می تواند تاثیر بسزایی در کمک به مبتلایان به این بیماری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تمرینات پیلاتس ، تمرینات هوازی ، سیرتوئین-۱ ، بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن-۱ ، مقاومت به انسولین