ماهیت قراردادهای استفاده از فضای مجازی، مسئولیت مدنی و آثار آن

انعقاد قرارداد در فضای مجازی به طور کلی مشابه با انعقاد آن در دنیای واقعی است و از این لحاظ تفاوت عمده ای بین این دو فضاوجود ندارد .برای تشکیل قرارداد اعم از الکترونیکی و غیره - وجود شرایط اساسی صحت معامله که در ماده ۱۹۰ به بعد قانون مدنی مذکور است ، ضرورت دارد. دلیل این امر، تبعیت قراردادهای الکترونیکی از قواعد عمومی قراردادهاست . مسئولیت مدنی یکی از مهمترین و حساسترین بحثهای حقوقی است که دقت خاصی را میطلبد .بحث مسئولیت مدنی ناشی از ارتباطات الکترونیکی از جمله مهمترین مباحث حقوقی فناوری اطلاعات و ارتباطات می باشد .به طور کلی افعال زیانبار در ارتباطات الکترونیک را میتوان تحت عنوان نفود غیرمجاز، سرقت مطالب و هویت ، انتقال و افشای غیرمجاز در زمینه های نقض حقوق مولف ، حریم خصوصی ، لینک های غیرمجاز، توزیع و انتشار ویروسهای رایانهای ، نقض علائم تجاری مورد بررسی قرار داد .همچنین در عرصه ارتباطات الکترونیک همانند دنیای فیزیکی افرادی در روابط با یکدیگر ممکن است موجبات مسئولیت را فراهم آورده که با توجه به مجازی بودن این محیط شناسایی افراد در آن جهت اعمال مسئولیت بسیار حائز اهمیت است . افراد مسئول را میتوان تحت نامه ای تولیدکنندگان محتوا، واسطه های الکترونیک و کاربران مورد بررسی قرار داد. لذا پایان نامه حاضر با بهره گیری از روش تحلیل و استنتاجی به بررسی مسئولیت مدنی در ارتباطات الکترونیکی ، قواعد مختص آن و تطابق قواعد سنتی مسئولیت در آن عرصه میپردازد .یکی از عناصر مهم و به بیانی مهمترین آن در ارتباطات الکترونیک وجود واسطه تامین کنندگان ، و تامین کننده خدمات ارتباطات الکترونیکی نظیر تامین کنندگان خدمات اینترنتی خدمات دسترسی و خدمات میزبانی می باشد که شناخت نقش و جایگاه آنها در تحلیل مسئولیت مدنی آنان بسیار حائز اهمیت است .همچنین با وجود مصادیق زیانبار ذکر شده و افراد دخیل در این زمینه خسارات وارده در این فضا را می توان به خسارت مادی و معنوی تقسیم نمود که با توجه به اصل جبران خسارات باید براساس طرق جبران خسارات موجود در حیطه مسئولیت مدنی و راهکارهای جدید بدلیل نوظهور بودن فضای موجود، اقدام به جبران خسارات وارده نمود.

کلیدواژه ها:

مسئولیت مدنی ، قرارداد ، فضای مجازی